Boeddha blog De mens en zijn herhalingen

Onze evolutie is gezien vanuit mijn goddelijke ik anders dan dat men wetenschappelijk als bewezen feit in de materie heeft neergezet, toch is wettenschappelijk bewijs van noodzaak om de orde van de materie te onderzoeken.

Een geschenk dat in ons allen aanwezig is, is onze nieuwsgierigheid, deze is goddelijk en boven alles van belang om het scheppingsverhaal ten volle en tot in de diepste kern te ervaren en te begrijpen, zonder dat zou er geen evolutie hoeven te zijn.

Ofschoon de mens het arrogantste is in het begrip evolutie, stelt hij zich zwevend boven de aarde en is zijn heimwee terug naar het goddelijke licht het grootste begrip op aarde.

Het thuisfront heeft echter meer voor ons bedacht dan wat we in den beginne voor mogelijk hielden, en zweven we allen op aarde vrolijk verder in het goddelijke plan.

Daar alles in de materie traag is heeft dit proces van ontwikkeling tijd nodig, en kleden we ons in deze traagheid wat we materie noemen en worstelen we met de dag en de nacht, onze persoonlijkheid en het ritme tijd.

De goden hebben echter een plan bedacht, een soort schoolopleiding voor hun goddelijke kinderen, zowel voor de jongens als voor de meisjes.
Daar god geen onderscheid maakt in deze opleiding en zeker geen voorkeur toont naar al de goddelijke menselijke kinderen.

Ook de aarde maakt hier geen onderscheid in, alleen de mens heeft een rare gewoonte gemaakt en heeft het vrouwelijke verkleind ten opzichte van het mannelijk en de goden snappen echt niet waarom, daar alles in de materie erop gestoeld heeft om te komen en te groeien naar een volwassen god of godin en zolang we dat niet begrepen hebben mogen we blijven oefenen, vandaar het reïncarnatie proces.

Daar we echter in een evolutie proces zitten en de menselijke god of godin hier al miljoenen jaren zitten vastgenageld, vraag je, je toch af waar onze traagheid en niet begrijpend begrip vandaan komt, en dat is omdat we maar blijven herhalen.

We draaien steeds in het zelfde kringetje met al onze overtuigingen, we strijden steeds weer met dezelfde emoties, van de liefdes die we beleefd hebben, de families die we haten om ze vervolgens weer lief te hebben, het lukken en mislukken, het vallen en opstaan, de pijn de liefde, en och onze zo vertrouwde emoties ze zijn onze identificatie met ons menselijke lichaam, we zijn er zo gehecht aan geraakt dat we er niet meer zonder kunnen.

We huilen en we jammeren als we dood gaan en jubelen om ieder nieuw geboren kind waarvan we innerlijk weten dat het een oude geliefde of bekende is.

Goddank, dat we reïncarneren zo hebben we in ieder geval weerkansen om het patroon waar we zo gehecht aan zijn geraakt om dat bij te schaven of om het patroon wat we lief hebben en nooit een kans kreeg om dat eens te laten zegen vieren.

We kunnen gewoon niet zonder elkaar en leren en lezen we ons dagelijks de lessen hoe we het beste kunnen functioneren op onze wondermooie planeet.

Dat we dit nog dagelijks met brut geweld doen is een feit, en staat het oordeel nog altijd boven aan ons verlanglijstje.

Gelukkig zijn er ook nog miljoenen die echt hun best doen om de zucht naar vrijheid en vrede zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Daar miljarden een leven meer als genoeg vinden vind ik het jammer dat de mens zover weg is van zijn goddelijke ik, omdat daar nu net de boodschap in ligt.

Stel je voor je komt na een leven in de hemel en je staat voor je goddelijke vader, hij brand je bijna weg met zijn liefde en jij staat voor hem, te pruilen over je leven vol gruwel en pijn, en dat je blij bent eindelijk weer thuis te zijn.

Je vader vraagt dan liefde vol, want dat is hij toevallig, en hoe was het op onze mooie planeet aarde.

En jij brult vervolgens al je emoties eruit, want dit deed je op aarde ook al, en je zegt, denk maar niet dat ik naar die debiele schepping terug ga, en pruil vervolgens een uur lang hoe men mij behandelt heeft en hoeveel pijn en verdriet ik heb gehad en of hij waardige liefdevolle god het even voor mij wil oplossen want dat wilde ik al op aarde, dus ik weet niet beter.

Ik verbaas me dan ook en ben zwaar beledigd als ik merk dat ik weer in de duisternis sta met de vriendelijke woorden van god nog in mij naklinkend, je hebt er niet veel van begrepen, probeer het nog maar eens en loop dan mokkend terug naar mijn laatste familie en reïncarneer vervolgens braaf met het voornemen dat ik het beslist beter wil begrijpen, waarna, als ik braaf met mijn nieuwe lego blokken speel, het hele, inclusief mijn goddelijke ontmoeting weer vergeten ben.

Hoezo herhaling?

Heeft u in de morgen wel eens een liedje op de radio gehoord, vervolgens hoort u het de hele dag in uw hoofd tot vervelends toe.

Het is een waarschuwing, en die betekent, wordt het niet eens tijd dat u iets aan uw eeuwige herhalingen doet, en zoals de melodie in uw hoofd, herhaalt u al eeuwen uw eigen levenslied.

De mens is de uiterlijke manifestatie van het leven op aarde zonder het leven op aarde en het unieke van het mens zijn is er geen ontwikkeling, we hebben het mens zijn nodig om ons te ontwikkelen, te leven en te ontdekken en bovenal te creëren en lief te hebben.

Dit alles heeft tijd nodig en die hebben te over en krachtens een universele wet zullen we dit menselijke blijven zijn, tot we gaan bewust worden van de mogelijkheden die ons van den beginne door de goden geboden zijn.